Maar hoe met ons mensen. Hoe zijn we die tijd aan het ervaren, kinderen en oude mensen. Mensen die een familielid hebben verloren van Corona.
Wat met onze psychische health?
Ik vraag me af, of de overheid een manier gaat vinden om die mensen te ondersteunen? Wel nog een keer een vraagteken...
Twee dagen geleden heb ik samen met mijn buren, een avond georganiseerd om alle buren eens buiten te brengen. in mijn straat wonen oudere mensen die de meesten alleen wonen. ik vond het heel moeilijk om te kijken hoe ze die tijd alleen ervaren. Hun kinderen en kleinkinderen mochten niet bij hen langsgaan. Daarom was die avond wel een manier om iedereen buiten te trekken. Ierdereen nam zijn eigen stoel mee, en ze zetten het buiten. We gaven heel voorzichtig wat frisdrank en dessert. Op dat moment voelde ik dat ik leef en mijn buren ook. Het was lang geleden dat ik die gevoel miste.
Het was ook muziek die het sfeer, meer gezellig maakte. Een buur van mij zei, Olivja het is de enige moment van die 2 maanden dat ik mijn kinderen en kleinkinderen niet mis. Iedereen is buiten en wij lachen en dansen. Ik voel zich me ,dat ik leef.
Op een moment, dacht ik, waar ben ik nu? Ben in de hemel? Mijn man zei het is de eerste keer dat iedereen is buiten. Een ander zei: ik woon hier in die straat al 50 jaar en we zijn nooit buitengezeten, samen drinken en dansen.
Op dat moment voelde ik, dat het positieve gevoel die wij sociaal werkers geven aan die mensen is ongeloofelijk. Ik herkende die gevoel, omdat het de reden was dat ik Sociaal werkerwilde worden.
