Oostenrijk...

 Hier ben ik weer...

Denken hoe dit jaar gaat eindigen en zou ik dit jaar afgestudeert zijn?

Het is nu al heel moeilijk geweest in verband met mijn studies. Ik heb wel veel herxamens gehad. ik voelde als een tegenslag die  naar de grond zich me duwde. Maar hier ben ik, nog bloggen aan het schrijven rond Corona.

Maar ik ga iets positief schrijven. VAKANTIE :)!!!

Dit jaar heb ik samen met mijn echtgenoot, 'offers' gemaakt in verband met de vakantie .

Uiteindelijk hebben mijn ouders en mijn familie mijn kindje voor het eerste keer gezien. 

Eerlijk, is dit vakantie het beste vakantie voor mij geweest. 

Zoals ieder jaar zijn we ook dit jaar met de auto naar mijn vaderland geweest, Albanië.

Dit jaar zijn we met ons drieën geweest. Het was een beetje moeilijk want we moesten vaak stoppen, maar we zijn geraakt. 

We rijden 2800km en we hebben wel veel tussenstops gedaan. Onze eerste stop was in Oostenrijk.

Amai wat een verschil met België. Qua infrastructuur, maar ik vond het niet mooi. België is beter!

Qua eten zag ik meteen een verschil en prijzen ook. De hotels waren heel goedkoop, maar het eten niet.

Maar in verband met Corona en de maatregelen waren dezelfde. In de hotels, restaurants en op alle plaatsen die naar binnen moest gaan, was de mondmasker en handen ontsmetten verplicht.

In de volgende blog ga ik over een land bespreken die ik heel mooi vond :)...

vakantie?...

☺☺☺☺☺☺😉De examens zijn voorbij. Het is de eerste keer dat ik opgelucht en blij ben dat het voorbij is. Die periode heeft veel impact op ons leven gehad.

Het was de enige keer in de Ipsoc dat zo dood leek. De energie die die gebouw straalt, was gedooft. Ik voelde niet goed. Het voelde alsof ik ga stikken.

Overal mensen met mondmaskers en met een blik dat, 'blijf af van mij'!
Het bangende blik was bij iedereen, op dat moment voelde ik dat we gelijk zijn. Hetzelfde gevoel straalden.
Was die virus nodig om mensen virtueel en op afstaand samen te brengen?
Ja, op een of andere manier was de hele populatie in de hele wereld gelijk. Iedereen probeerde op een of andere manier zichzelf te beschermen en hun gezin.


Het is terecht iedereen beschermt hun geliefde op verschillende manieren. Door die tijd hebben we geleerd dat niks onder controle hebben. Dat we leven en we weten niet wat morgen gaat gebeuren.
 .
Maar ik ben blij dat ik naar Albanië ga. Mijn ouders gaan mijn zoon voor het eerste keer ontmoeten. Ze wonen in Albanië en mijn broer ook. Mijn zus woont in Italië.
Voor ons is de zomervakantie de enige tijd die we samen zijn. gelukkig zijn de grenzen open, zodanig wij met de auto kunnen gaan.
Het is heel ver maar we genieten altijd ervan. We passeren over verschillende landen en mijn favoriete is Kroatië. We stoppen 2 à 3 dagen deze keer. Maar Albanië is mijn top favoriete. Ik woon naast de bergen en de zee. Daar heb je alles behalve een goede toekomst. Ik heb veel geluk gehad dat ik in België woon. Hier ben je gelijk en je krijgt wat je verdiend. In Albanië is de corruptie die mijn vaderland kapot maakt.


Maar ja ik hoop dat ik goede resultaten krijg voor het examen. Deze zomer moet ik ervan genieten, ik ben al 2 jaar niet geweest en mijn ouders niet gezien.

...?

Het regent vandaag, het is koud en tegelijk hoor ik kinderen die lachen op straat... Maar waar gaan ze? Waarom zijn ze zo blij? Van waar komt die enthousiasme?

Ze gaan naar school, ze kunnen met hun vrienden babbelen en spelen. Ze zijn samen en uiteindelijk kunnen ze naar buiten, maar voorzichtig met elkaar.

Ik ben blij, omdat een lachende ochtend is. België leeft, de mensen zijn weer terug op hun gewoontes, niet helemaal, maar ze zijn op het juiste pad.

Er wordt gewerkt, mensen kunnen terug naar het werk. Uiteindelijk kunnen de studenten gaan werken en hun examens afleggen. De restaurants en cafés gaan open en de mensen gaan samenkomen, iets drinken of gewoon met elkaar zijn.

 Wat met de rest?

“We zijn goed bezig”- zeggen de mensen.

 Maar zijn we echt goed bezig? Wat met mensen die uit een kwetsbare groep komen? Ik vraag me af, hoe gaat het me ze? Hebben die isolatie overleeft? Kunnen ze terug bij onze maatschappij, zijn ze mentaal of fysiek nog gezond? Hebben ze voldoende hulp? Zowel sociaal als financieel?  Ik vraag me af wat met intrafamiliale geweld? Scheidingen waar de cijfers hoog omlopen?

Weer vraagtekens… Vragen die weer nog geen antwoorden leveren.

 

11 mei 2020

Hier zijn we, nog thuis. Een tijd die nooit vergeten zal worden. Het is een historische moment die lang gaat blijven in onze geheugen. Het is een thema die veel discussies heeft meegebracht. Nog vele retorische vragen die blijven hangen in onze hoofd.

Maar hoe met ons mensen. Hoe zijn we die tijd aan het ervaren, kinderen en oude mensen. Mensen die een familielid hebben verloren  van Corona.

Wat met onze psychische health? 

Ik vraag me af, of de overheid  een manier gaat vinden om die mensen te ondersteunen? Wel nog een keer een vraagteken...

Twee dagen geleden heb ik samen met mijn buren, een avond georganiseerd om alle buren eens buiten te brengen. in mijn straat wonen oudere mensen die de meesten alleen wonen. ik vond het heel moeilijk om te kijken hoe ze die tijd alleen ervaren. Hun kinderen en kleinkinderen mochten niet bij hen langsgaan. Daarom was die avond wel een manier om iedereen buiten te trekken. Ierdereen nam zijn eigen stoel mee, en ze zetten het buiten. We gaven heel voorzichtig wat frisdrank en dessert. Op dat moment voelde ik dat ik leef en mijn buren ook. Het was lang geleden dat ik die gevoel miste. 

Het was ook muziek die het sfeer, meer gezellig maakte. Een buur van mij zei, Olivja het is de enige moment van die 2 maanden dat ik mijn kinderen en kleinkinderen niet mis. Iedereen is buiten en wij lachen en dansen. Ik voel zich me ,dat ik leef. 

Op een moment, dacht ik, waar ben ik nu? Ben in de hemel? Mijn man zei het is de eerste keer dat iedereen is buiten. Een ander zei: ik woon hier in die straat al 50 jaar en we zijn nooit buitengezeten, samen drinken en dansen. 

Op dat moment voelde ik, dat het positieve gevoel die wij sociaal werkers geven aan die mensen is ongeloofelijk. Ik herkende die gevoel, omdat het de reden was dat ik Sociaal werkerwilde worden.

April 2020

Het is lente en ik heb de straten en mijn wijk nog nooit zo leeg gezien.
Iedereen is thuis, maar voel ik thuis? Ja, mijn zoon en mijn man zijn bij me. Maar ik mis mijn ouders mijn broer en zus. Ze zijn ver van mij.
Het is al 2jaar dat ik ze, niet heb gezien. Ze hebben hun kleinzoon nog niet gezien. Ik denk dat we ook dit jaar niet zouden gaan. normaal gezien vetrekken we eind juli. We gaan altijd met de auto naar Albanië. Het is ver 2500km, maar altijd avontuurlijk. We ontdekken altijd nieuwe plekken. Dit jaar willen we dat ook onze kind dezelfde zou ervaren.

Mijn ouders zijn ziek niet door corona, maar mijn vader lijdt door depressie en in de eerste fase van Parkinson. Het is heel moeilijk om in te beelden hoe moeilijk is deze situatie voor mijn moeder en mijn broer  die nog in Albanië wonen. normaal gezien is Albanie een ontwikkelingsland, maar ik denk dat verkeerd alles is, op alle kanten. De maatregelenen die genomen zijn, worden niet effectief door de politie gecontroleerd. Blijkbaar mijn moeder 2 dagen geleden werkte nog. Meer dan 70% van de collega's zijn positief en mijn moeder ook. Ze lijdt van diabetes en bloeddruk. Ze is een week heel ziek geweest en vandaag ben ik op de hoogte dat ze corona heeft . Momenteel is ze goed maar ik ben heel bezorgd erover.

Binnen 2 maanden wordt mijn zoon 1 jaar. Ik heb een groot feest georganiseert, maar ik hoop dat voorbij zou zijn die tijd. Ik hoop dat de overheid en de instanties goed voorbereid moeten worden.
We hebben dit planeet niet goed behandeld en ik denk dat een examen is geweest voor de mensen. sommigen zijn niet geslaagd, maar we hebben een herkansing gekregen....
Ik hoop dat we die kans grijpen en meer liefde voor onze planeet hebben...
Veel liefde en geduld...😇🙏

Studeren? wat nu...?!

Iedereen zit momenteel thuis. Sommigen werken en sommigen studeren. Sommigen zorgen voor de kinderen. Maar onze dokters doen het gevaarlijkste werk, zorg geven aan mensen die ziek zijn van die virus.
Het aantal doden is veel gestegen en dat vind ik heel erg. Maar er zijn noch mensen die genezen zijn.
Momenteel is mijn man werkloos door de corona situatie. Ik heb een beetje schrik van, over hoe gaat met onze inkomen gebeuren. Wat met mensen die het moeilijk financieel hebben? Wat met kwetsbare gezinen? Wat met kwetsbare jongeren? Wat met studenten? meer bepaald met studenten die anderstalig zijn? Wat gaat met mij gebeuren? Met mijn studies? Waarom blijf ik positief denken nu? Van waar komt die positiviteit? Zijn er oorzaken of ben ik zo als mens?....
Die retorische vragen die draien voortdurend in mijn hoofd...

VIVES...

Ik denk dat nu vele studenten hebben moeilijk mee met die situatie. Ik denk dat Vives zelf niet voorbereid is voor die situaties. Ik vind persoonlijk veel beperkingen mee die mijn studies gaat beïnvloeden. Mijn Nederlands is niet perfect, waarschijnlijk zien jullie ook dat. Ik bied mijn excusses aan. Maar ik probeer, ik doe mijn best om alles te doen, ook al is het voor mij heel moeilijk.
Met mij situatie zou ik heel gemakkelijk voor afstand onderwijs kiezen, maar de sociale contacten en netwerken zijn heel belangrijk om mijn Nederlands te verbeteren. Durende die dagen ondervind ik moeilijkheden, omdat de uitleg durende les heel van belang is.

ik hoop dat vives na die situatie zich voorbereid en meer steun aanbied aan studenten die anderstalig zijn.

Olivja's positive vibes only....

 

IK...
Ik ben Olivja Allamani, 22 jaar en ik woon samen met mijn man Aurel en mijn zoontje Lorik. Ik ben afkomstig uit Albanië en ik woon hier al 3 jaar. Mijn middelbare school.  heb ik in Albanië gedaan. Daardoor heb ik vaak weinig zicht en kijk in de geschiedenis van België. We studeerden het geschiedenis van het land, want het heel divers is en mijn land heeft veel meegemaakt ook. Ik zit in het 2^de jaar Graduaat maatschappelijk werk. Ik heb een verlengde traject gekozen (3jaar), omdat ik mama ben geworden van een geweldige jongen.





Waarom Sociaal werk?


In Albanië heb ik voor bachelor in de geneeskunde beginnen studeren, maar voor de liefde heb ik mijn studies afgezegd.

Ik heb eerst een vooral hier in België de taal geleerd. Nederlands is een taal die ik nooit had gedacht dat ik het zou leren. Het is een moeilijke en uitdagende taal, door vele dialecten die ze heeft. Ik heb de taal voor 8maand onder de knie gehad. Daarna heb ik voor bachelor sociaal werk beginnen studeren.

Ik vond het heel moeilijk qua taal en vooral de dialect die heel sterk aanwezig was. Na het eerste jaar ben ik gestopt met bachelor sociaal werk. Graduaat maatschappelijk werk, was een optie die voor mij haalbaar was/is.

Het is praktijkgericht en hier is de band tussen docent en student heel belangrijk. Tot nu toe voel ik me heel goed in het ‘graduaat-nestje’. Het gevoel die ik hier kreeg is onvoorwaardelijk. De manier waarop de lessen georganiseerd zijn en de docenten, heel anders zijn dan in bachelor.

Het ‘gevoel’ is voor mij heel belangrijk. Het was the key om die overstap te doen naar graduaat. Het keuzetraject is voor mij heel gemakkelijk geweest. De vorige studies en mijn huidige studies, zijn allebei gericht op de MENS.

Mensen van huidige tijden hebben nood aan HULP en LIEFDE. In mijn land zijn de mensen heel anders en de nood die ze hebben is heel anders dan hier. Ze hebben vele noden en ze krijgen niks. Maar hier heeft ieder beroep kansen en de mensen ook.

Dat wil ik als toekomstige maatschappelijk werker geven aan de mensen hier. Dat ze kansen hebben en dat ze moeten die kansen grijpen. Er zijn mensen die jaloers zijn en die kansen willen hebben maar ze hebben niks. We moeten alles waarderen en denken dat alles tijdelijk is! Vandaag ben je rijk en morgen niet!

Zoals die corona pandemie!

 Het is tijdelijk maar het effect zou pas later zichtbaar voor iedereen zijn. Zoals de psychiater Peter Adriaenssens heeft gezegd “We moeten elkaar goed voor ogen houden dat dit tijdelijk is”.

   Waarom Olivja’s positive vibes only? Heeft de corona situatie invloed gehad op die naam?

Ik denk dat nu iedereen nood heeft aan positieve worden en krachten. De meeste mensen zijn in paniek, angst en stress.
Ik ervaar zelf soms een stres golf die passerend is, tijdelijk is. Mensen rondom mij zijn in paniek dat het gaat lang duren. Het kan misschien lang duren, maar de tijd dat je hebt met je kinderen en met je gezin, moet je waarderen.

Ik ben na mijn bevalling een maand later begonnen te werken en te studeren. Ik heb mijn zoon niet de hele dag gezien. Maar nu geniet ik, want ik tijd heb!

 Dat is de nood die de mensen hier in België willen hebben. Het bekende Belgische excuus: “druk, druk, druk…” is tijdelijk verdwenen.
Iedereen heeft de kans om van die tijd te genieten. Wat gaat gebeuren na die Pandemie? Meer werkdagen? Langere uren? Wekend werken? We weten nooit wat de toekomst gaat brengen.
Dat geef ik aan mijn ouders en de familie van mijn man dat we moeten die tijd waarderen en een structuur over de hele dag te hebben.
Samen met je kind of partner iets doen, spelen en samen met je partner studeren. Mijn man help me om alle vakken samen te lezen, zodanig ik alles kan begrijpen.

Dus positief denken en alles loslaten en waarderen wat we nu hebben!

   Toekomst…
Ik denk dat ik probeer positief te denken, ook als het een delicate en serieuze situatie is. Ik doe alles om heel voorzichtig te zijn en ik doe mijn best om aandacht te besteden aan de positieve denkwijzen.
Ik help mijn schoonouders en mijn buurvrouwen naast mij met boodschappen, want ze oud zijn en minder mobiel om het zelf te doen. Voor hen is het heel gevaarlijk.